Ποιος αρχαίος έδωσε διάσταση στην πραγματική φήμη;

Είναι αλήθεια!Ενώ πολλοί άνθρωποι σήμερα ζουν με την ελπίδα ν'αποκτήσουν λίγα λεπτά διαφήμισης ή φήμης, που έλεγε ο Όργουελ, στην αρχαιότητα η φήμη είχε προσωποποιηθεί και είχε λάβει από τότε το όνομα αυτό (Φήμη)! Περισσότερα μπορούμε να διαβάσουμε στο κείμενο που ακολουθεί.
Όσοι έχουν διαβάσει Ελληνική Μυθολογία θα δούνε ότι κατά τους ιστορικούς χρόνους, η Φήμη ήταν η προσωποποίηση της μετάδοσης του λόγου, των παραδόσεων, των εξιστορήσεων κ.λπ.. Τη θεωρούσαν δευτερεύουσα θεά της αναγγελίας των νικών, κυρίως των αθλητικών αγώνων. Για το λόγο αυτό οι αρχαίοι ποιητές την αποκαλούσαν «πτερόεσσα», «πολύλαλο», «τέκνο χρυσής ελπίδας», κ.λπ.. Η ονομασία αυτή προέρχεται από την έννοια της λέξεως φήμη που απαντάται και στην Οδύσσεια (β 35, υ 100, 105), δηλαδή με την έννοια του λόγου που προαναγγέλλει κάτι το καλό, το αγαθό, και όχι κάτι το άσχημο.

Κι όχι μόνο!Βωμός της θεάς Φήμης υπήρχε στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας, κοντά στο βωμό της Αιδούς. Επίσης λατρευόταν και στην Κέρκυρα, όπως διαπιστώνεται από επιγραφή νομισμάτων που έφεραν τη λέξη Φάμα.

Μη λησμονούμε, ότι  «Φήμιο» αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τον Δία και «Φημία» τη θεά Αθηνά.

Fama

Ο Βιργίλιος διηγείται πως η Φήμη (Fama), δηλαδή η «δημόσια φωνή», γεννήθηκε από τη Γη μετά τον Κοίο και τον Εγκέλαδο. Έχει πολ­λά μάτια και στόματα, μετακινείται πετώντας με την πιο μεγάλη ταχύτητα.

Ο Οβίδιος ξανα­δούλεψε αυτό το πορτραίτο της Φήμης, φορτώ­νοντας το ακόμη περισσότερο. Φαντάζεται πως αυτή η θεότητα κατοικεί στο μέσο του κόσμου, στα σύνορα της Γης, του Ουρανού και της θά­λασσας, σε ένα ηχηρό παλάτι με χίλια ανοίγμα­τα, που το διαπερνούν οι φωνές, ακόμη και οι πιο χαμηλές.

Αυτό το παλάτι, ολόκληρο από ορείχαλκο, είναι πάντοτε ανοιχτό και αντηχεί τα λόγια που φτάνουν εκεί δυναμώνοντας την ένταση τους. Εκεί ζει η Φήμη, περιστοιχισμένη από την Ευπιστία, το Σφάλμα, την Πλάνη, την Ψεύτικη Χαρά, τον Τρόμο, την Επανάσταση, τις Ψεύτικες Διαδόσεις και εποπτεύει από το παλά­τι της ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτή η δημιουργία, που μιμείται Γίγαντες και άλλα τερατώδη όντα της πρώτης θεϊκής γενιάς, αποτελεί περισσότερο μια διαφανή και μεταγε­νέστερη αλληγορία, παρά έναν πραγματικό μύ­θο.
Πηγή